SON VEDA

Bugün gözyaþlarýmýn bilmem kaçýncý yýl dönümü
Sensizlik içinde sararsa da takvimler
Kimse bilmiyor yokluðun ömrüme adaklý
Çekebildikçe çekiyorum zamaný kuyruðundan

Yelkovanla akrebi yerden yere vursa da; hýçkýrýklarým
Rakamlar dökülüyor nabzýndan sonsuza beþ kala
Kan ter içinde yorgun
Belki de buruk bir bekleyiþti acýsýný sýrtýnda taþýyan

Nazlý bir gelindi, al duvaklý umutlarým
Sanki barikatlar kurulmuþ can alýcý yerine
Kesilmiþ soluðuma sarýlsa da çaresizlik
Ne geri dönebiliyorum ne de ileri gidebiliyorum

Bir anda çalýndý yüreðimin sürgüsü bozuk kapýsý
Korktum nede olsa gelen ayrýlýktý
Buruk bir veda yorgunluðu gözlerinde
Yetim çocuklar gibi sokuluyordu sineme

Duygularým çivisinden çýktýðý anlarda
Toplayabildiðim kadar kýrýklarýmý toplayýp
Ruhsatsýz korkularýmla birlikte
Yalnýzlýðýn cebine koyabilirim diyorum

Belki de gözünde bir hiç olabilirim
Ya da yanabilirim körü körüne
Öyle bir cümle kur ki
Keþfettiðin gözyaþlarým yüreðime su serpsin
Olmadý teselli eder son vedaný edersin

Þiir. Remziye ÇELÝK
Yorum. Deniz UZUNER
13.09.2012


Sosyal Medyada Paylaşın: