Ýmdat isteyen... Sesini Ümmete duyurmaya çalýþan! Perdelerin ardýndan gelen sesler onundu... Karanlýk bir sokak içinden, yankýlanmýþtý sesi... Anne! Gör bak! Ayaklarý çýplak, karanlýk kaldýrýmlarda... Ellinde, bir kuru odun ekmeði... Yaralarýný kendi sarýyor anne! Ne annesi var, ne de babasý yanýnda... Gel gör annem! Gör bak annem! Boðazým düðümleniyor... Kelimeler týkanýr boðazýma... Ben görünce, karanlýk çöküyor üzerime anne... Gözlerim buðulanýyor, göremiyorum, zifiri karanlýk bu anne... Ýnancýmýz, onurumuz yaðmalanýyor... Zulüm kol geziyor anne! Ýçimde bitmez tükenmez bir aðýt olmuþ gördüklerim... Ah anne! Gör bak Ümmet ne halde! Kavruluyor Ýslam Coðrafyasý... Gök gürültüsü nasýl örtsün, yürek yakan çýðlýklarý?
Ve ben… Nasýl rahat olabilirim anne? Ýlk kez bir Þehidin yaný baþýndayým... Tüylerim ürperdi... Kalbim kabýna sýðmayan bir su gibi göðsümden taþtý... Akýtýlan bu Þehidin mübarek kanýnýn damarlarýmda dolaþtýðýný hissettim anne... Ah anne! Gör bak anne! Bir Þehid bu... Cennet gülüþüyle tebessüm eden... “Allah’u Ekber, Rabbim Allah” dediði için þehid edilen bir Mustazaf bu! Bu kan, onun iþkence edilmiþ, baþýna poþet geçirilmiþ, darbe yemiþ, coplanmýþ, jiletlenmiþ pak vücudundan, Müslüman fertlerin, toplumun damarlarýna, bir ruh, bir aksiyon, bir mana kazandýrýyor anne! Bu kan, Mustazaf’larýn yüreðinde bir tohum, Ýslam’ýn yücelmesine güç katýyor anne! Bu kan, sömürdükleri mazlumlara karþý, dost gözüken zalimlerin adi, rezil, çirkef, iðrenç olan firavunlaþmýþ yüzlerini apaçýk ortaya çýkarýyor anne! Ah anne! Oturdum þehidin baþucunda. Aðladým... Kendime aðladým. Düþündüm... Kendi acizliðimi düþündüm. Dirildim... Þehid ile yeniden dirildim. Ah annem! Yolumun güzelliðini hissettim. Ah annem! Yolumda, davasýnýn deðerini anlamamýþ insanlarý görüp, yalnýzlýðýmý hissettim. Silinmiþ, yanlýþ anlatýlmýþ, tahrif edilmiþ, yozlaþtýrýlmýþ, baðnazlaþtýrýlmýþ, zorlaþtýrýlmýþ, gelenekselleþtirilmiþ, nemelazýmlaþtýrýlmýþ bir din anlayýþýyla uyutulmuþ insanlarý gördüm... Ve ben... Sadece bakakaldým, bu manzaralar karþýsýnda...
Sömürülen kardeþleri, iþgal edilen toraklarý gördüm ve sadece bakakaldým... Siyonist baskýnlar... Barbar iþkenceler... Kaç Susa daha kurban olacak? Kaç küçük Muhammed daha can verecek intifada? Ebu Gureyb’den kaç bacým daha seslenecek? ‘’Gelin öldürün bizi!’’ diye? Gör bak anne! Yer ile gök kana bulanmýþken, Arþ aðlýyor anne! Ah söyle anne! Ölü ve suskun yüreklerimize söyle! Bu Ümmetin izzeti için haykýracak birileri yok mu? Omuz verecek, destek çýkacak yiðitler yok mu? Gözyaþlarýmýzý silecek yok mu? Ah anne! Dul kalmýþ kadýnlarý, Babasýz kalan çocuklarý, yaðmalanmýþ yuvalarý gör anne! Rabbim! Dirilmek nasip et bizlere Þehidlerin pak vücutlarý hürmetine… Yarabbi! Gücümüzü topla... Zaaflarýmýzý gider... Mustazaf’lara yardýmcý ol...
Dua, sevgi, Rabbimizin selamý ve rahmeti Þehidlerimizin üzerine olsun! Sosyal Medyada Paylaşın:
aynstayn47 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.