BÖCEK
Yavaþ yavaþ her taraf sarý bir renk alýrken,
Savrulurken yapraklar rüzgarlarla birlikte,
Kýrlardan çiçeklerin kokularý giderken,
Bir böcek tek baþýna alýngan ve çekingen.
O böcek için artýk yaþam noktalanmýþtýr.
Çiçeklerden çiçeðe kanat açýp uçmanýn,
Yemyeþil bir yapraðýn içerisindeki yaðmur,
Sularýndan içmenin vadesi kapanmýþtýr.
Düþünürken bir zaman o ilk günkü günleri...
Sýðýnacak bir yer yok kanatlarý ýslanmýþ.
Yaðmurun sellerinde çiçekler ve yapraklar,
Sararmýþ akarlarken böcekte bakakalmýþ.
O yapraklar, çiçekler bir zamanlar eviydi,
Þimdi ise ölmüþler sapsarý gidiyorlar.
Yapraklar eðlencesi, çiçekler meyvesiydi,
Üzülme kelebeðim geleceðiz diyorlar...
Haklýydý yaprak, çiçek geleceklerdi elbet.
Yine kýrlarda açýp; dallarda tüneyecek,
Bir baþka kelebekle dostluk kuracaklardý,
Ve yine sonbaharda ölüp kuruyacaklardý...
Nizamettin UCA
KARS
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.