Tümseklere dönüþür, sonra düzlenir için
Gelgit’lerle kabaran dalgalar seni itmez
Bu nasýl bir haldir ki bakan anlamaz, niçin
Kabul etmeseler de çileler ömre yetmez
Ýkizi oldun aþkýn üstünden akar zaman
Tek kaldýðýn anlarda acýmaz, yakar zaman
Dilemedin, direndin zor anlarýnda aman
Mahkum oldun, gönüllü; sende meþakkat bitmez
Çekmeye koyulmuþtun yollanan ezalarý
Týrtýl ayaklarýyla tutup da fezalarý
Uzayýp kýsalarak yorarken azalarý
Öf bile demesen de kalpten burukluk gitmez
Elin kaldý göðsünde; göðsün inip kalkarken
Aldýðýn haberlerle yüreðini yakarken
Yer altý, yer üstünde yýldýrýmlar çakarken
Kalbin güm güm atarak damarýna kan itmez
Kaptan taþan bir aþkýn sonucu zelzelede
Kaçýp kurtulmak mümkün olur mu velvelede
Damarlar fay hattý mý yol mudur, alelade
Gelen geçen hiç sormaz ve de hesaba katmaz
Toz gibi savrulurken olursan taze balçýk
Der ki bir ses ruhuna durma orda, haydi çýk
Þeffaf evin kapýsý, penceresi hep açýk
Görürsen gerçekleri umutlarýn hiç yitmez