YALNIZ KADINDAN YALNIZ ADAM ŞİİRİ...!

YALNIZ KADINDAN YALNIZ ADAM ÞÝÝRÝ
Çok uzun bir hüznün yolculuðu içinde dans ediyor gözbebeklerin,yorgun ellerin ceplerinde,ýslak kirpiklerinden habersiz,okyanus kadar bir bütünün ortasýnda ýþýldayan bir kristal yüreðin.
Tuz buz olmuþ hiç yoktan bir sevda dansý yaþamýn,mütebessim dingin,bin bir opera yalnýzlýðýnda için...
Sevmiþ sevilmiþ sevmemiþ sevilmemiþsin,saçlarýnda yýllarýn derin yorgunluðu,ak bir mintana bezenmiþ gölgesi,sus pus olmuþ duruþun,ay gibi parlayan gözlerinle ne kadar mütebessimsin.
Halbuki çok yorgunsun,gizli bir sükut içindesin,ve bir çaðlayan gibi gözlerin,dokunsalar aðlayacak kadar üzgün belkide,nasýl taþýnýr bunca yük,insan nasýl güler aynalara aðlayan çehresiyle,kalabalýklar içinde bir sükutsun...
Kimsenin olmadýðý bir uykunun masumluðunda uyuyor umudun,gitmek istiyorsun belki çok uzaklara,uzaklarca çoðalmak çaðlamak istiyorsun,gizleyemiyorsun içinin ýssýzlýklarýný...
Bir senfoni akýþý gibi,dilsiz bir söyleþiv okunuyor gözlerinden,keþfedilmemiþ bir çocuksun bu evrende,dýþýn kocaman bir adam,yaþlý yorgun,unutmuþ unutulmuþ bir yanýn,diðer yanýn geçici aþklarýn hevesinde belki,belki yatak çarþaflarýnda bitmiþ en güzeli ve belkide hiç yaþamamýþsýn...
Ýnsan nasýl taþýr bir sevi hüznünü böyle sersefil duygularla,olgun bir yaþamýn çocuksu yüzünde,bebeksi bir ömrün yaþlý hüznünde raks ediyor duygularýn,içini acýtýyor bu hayat tangosu,sendeliyorsun,saçlarýna vuruyor yorgunluðun ama hala güçlüsün bir o kadar çaresiz,ah bunu bilmiyor kimse...
Hiç kimseler içinde koskoca bir dünyasýn,gezip dolaþýyorlar içinin ülkelerinde,þehirleri sokakaklarý sana yabancý,belki viran olmuþ gecekondularý içinin,belki avrupayi bir yaþam içindesin,her taraftan yýkýlmýþ yok olmuþsun,belki herkesin içinde ama kendinin dýþýndasýn...
Öyle muhtaçsýn ki bir sevinin sevincine,ürkek duygularýnýn üstüne koymuþsun gücünü,sevmiyor sevilmiyorsun,esir olmuþ duygularýn,içinin boþluðunda dans ediyorsun,gönül gözüne sýçramýþ belki kirli aþklarýn,kör olmuþ gönül gözün,görmüyor duymuyor konuþmuyorsun belki...
Niçin yaþar insan her gönülde her bedende,ne kalýr bize özel neyindir kutsalýn,her petekten bal almak mýdýr aþk.Bu mudur ben hayatý yaþadým anlayýþý,sevmek ateþten bir top seviþmekse bir yangýnýn korlarýný avuçlamak sonra uçuþan küllerini izlemektir...
Hayat acý bir coþku coþtukça çaðlayan çaðladýkça çoðalan ama güzeldir yinede o bin bir acýya raðmen bize böyle güç veren,hayatý öðreten dolu dizgin,yaþlý çehrelerimizle aynalara gülümseten...
Biz o acýlara ne zaman büründük,acýdan kolye taktýk taktýkta bitti aþk,resimleri çizildi saçlarýmýzýn aklarýndan tüm yaþamýþlýðýmýzýn,bizi kimse bilmedi ama biz gülmeyi bildik yinede, affettik bir büyük hatayý kýrmadýk belki kimseyi...
Ne kimseye aþk vaat ettik ne en büyüðünü yaþadýk aþkýn,bizim aþklarýmýz meyveleridir irem bahçelerinin,biz bilmeyiz her petekten süzülen balýn tadýný.
Hiç yoktan bir sevda dansý mý yaþam,kaçýncý yazýn güneþiyle baktýk sýmsýcak,kaçýncý kýþýn bulutlarý doldu gözlerimize,kaç çift gözü aðlattýk buz gibi bakýþlarýmýzla,kaçýný güldürdük sýmsýcak manalarda,kaçý mütebessimdi yaþamlarýnda ve mutlu aþk yoktu mutlu insanda...
Uzun ayrýlýklar dolu hayat,þehir dedikleri köy kasaba toplanmýþ tüm dünya cesetleri bir toprakta,þimdi nasýl oluyorda gülebiliyor insan,hayýr o siz deðilsiniz gülen o ben deðilim,bu maskeler þimdi bize yabancý,hadi tutma kendini,hadi dök yüreðini gözlerinden utanma herkes üzgün...
Sen ALLAH ýn nurundan üflediði ilahi soluk,ben onlar herkes öyle,biz nasýl görüyorsak bir karýncayý ayaklarýmýzýn dibinde nasýl koruyorsak onu bir an,o bizi her an.Bundandýr bizim aþklarýmýz meyveleridir irem bahçelerinin deyiþim...
Çünkü en büyük aþktýr o hiç bir zaman bitmeyecek olan ALLAH a duyulan o içimizde hep yaþayan biz varlýðýndan birhaber,yaþamýyor sayarýz aþký oysa en mutlu aþktýr o,þimdi aç kollarýný göðe,rüzgarý dinle denize bak,bak dans ediyor dalgalar kýyýlarda seviþircesine kumlarla,gülümse,bak bu bir soluk,yýldýzlara bak ýþýl ýþýl,olmasada ýþýklar bize yeter yýldýzlar,gülümse sevincin gül yüzü aksýn yüreðinden...
Bilir misin gözlerimde gökkuþaðýnýn yedi rengini gördüm ben iþte ben aþký o zaman tattým o zaman anladým ki aþk yok bu yaþamda,,,þimdi sýð duygularý içinde bir kadýn gözbebeklerinde tutuþan þafaklarý okuyor yüreðinden,zaman akýp geçiyor saatten süzülen kum taneleri gibi engel olamadýðýn...
Gecenin ipek örtüsü serildiðinde göðe yalnýzlýðýn hýnzýr asiliðindesin,gündüzlerin umursamaz edasý içinde lal gibi gülümsüyor acýlarýn çýrýlçýplak,yalýn kalabalýklar içinde belki,iþte o zaman bir baþýna buluyorsun yolunu kimse olmuyor sende,gül oluyor kendin ayýklýyorsun dikenlerini,acýyor belki bir yerlerin lakin batan her diken senin için býrakacak tohumlarýný,her tohum senin için bitecek,sonra yüreðinle býrakacaksýn bu yaþam karmaþasýnda döktüðün teri...
Þimdi ister bacak aralarýndaki sýradanlýðý ister uç noktalardaki kutsallýðý solu,ya çek git bu yaþamdan,ya kal sana düþen asaletini yaþa,kalma sakýn ortalarda,zaman geçiyor iþte öbür yüzüne yaþamýn,yavaþlýyor yaþlanýyorsun,herþey sýradan belki sence bu yaþamda yanýlgýlý, acý ama olgun,zaman dinlemiyor seni,neleri taþýyor zaman,nerden getirdi seni,nerelere götürüyor...
Acý bir tebessüm akýyor yüreðinden gözlerine,gülümsüyorsun ne kadar mütebessimsin,kim bilir kaç kez geçtin bu andan,gözlerin hala kapalý o hüznün örtüsüyle ama kalbin sonsuza dek açýk,hislerindeki aðýrlýðý duyuyorum ne kadar derin,ürkek þaþkýn bir çocuk gibi tedirgin bir eda içindesin...
Gizli bir sükut tatlý bir serinlik ama ne çok yangýn var içinde,ya o ateþte yanmalý ya çelikten duvarlar örmeli ölmemek için,duymalý acýsýný ta içinde sabrý öðreten,her yaþýmda geçtim o acýlardan kanatýrcasýna içimin duvarlarýný,çaðlarcasýna çoðalarak zincirler vurdum baðrýma ve hiç bir ihtimali sevmedim içime ekilmiþ ve büyümüþ bir tohum sonrasý...
Ya sen,hangi aþkýn gözyaþlarýný döktün yüreðinden,neydi aþk,okyanus kadar bir bütünün tamamlanamayan yarýsý mý,yoksa gizleri deþifre olmuþ bir öyküsü mü var sende,utanma ben utanmam,kelimeler dökülebilirler yüreðimden özgürce,akabilirler gözyaþlarýmýz yorgun gözbebeklerimizden...
Yaðmur yaðsýn istiyorum þimdi,yalnýz bir opera çýðlýðýnda,çýplak ayaklarýmýn yorgun asfaltlarda biriken yaðmurla seviþirken,melodilercesine çýkardýðý sesi dinlemek,ýslanmak istiyorum,saçlarýmýzdan süzülen yaðmur damlalarýndaki anlam olmak...
Anlamsýzlýklarýnda bir anlamý vardýr ya aslýnda hani o anlamsýzlýklar yerini bir hiçliðe býrakmadan yaþamalý mý o bin bir opera yalnýzlýðýndaki hüznün sevince dönüp sevgiyle kucaklaþtýðý aný...
Ýnsan öyle usanýyor ki logorea saçmalýklarýndan merdumgirizliðin pençesinde buluyorsun kendini,sendeliyorsun zaman zaman lakin hala bir sur gibi ayakta yüreðin,tüm anlamsýzlýklarýn ortasýnna bin anlamsýn...
Yaþýyorsun ama atmýyorsun kendini her yüreðin kýyýsýna,hýrçýn beyin dalgalarýnýn arasýnda boðuluyorsun aslýnda,gülüyorsun,her gülüþün içsel bir gözyaþý olup akýyor ruhundan,kimsin sen biliyor musun o okyanus ortasýnda bir balýk,herkesten uzak herkese yakýn,kayýp gidiyorsun hayatýn parmaklarýndan usulca...
Uzaklarca yaþýyorsun þizoid bir eda içinde,herkes yaþýyor bunu olaðan kutsal,yolculuklar toplamý bir hüzün duruþun,ay gibi,ateþten bir top iþte bu yaþam,aþkta öyle ayrýlýkta...!
GüLnAz YoRuLmAz

HAYRANIM SANA
SENÝ ANLATABÝLÝYORSAM ÞÜPHE DUYARIM KENDÝMDEN
SAKLANIRIM GÝZLÝ SÖZCÜKLER ARDINDA ANLATAMAM
VE NE VARSA ANLATAMADIÐIM BÝL KÝ SENSÝNDÝR O
SAKLANIRIM GÝZLÝ SEVÝNÇLER ARDINDA
GÜLEMEM ANLATAMAM AÐLAYAMAM
SENÝ ANLATABÝLÝYORSAM ÞÜPHE DUYARIM KENDÝMDEN
VE SENÝ SEVÝYORUMDUR HER SÖZCÜK
BELLEÐÝMDE KALBÝMDE DUDAÐIMDA
SENÝ ANLATABÝLÝYORSAM ÞÜPHE DUYARIM KENDÝMDEN
ANLATAMADIÐIM NE VARSA BÝL KÝ SENSÝNDÝR O
BEN HAYRANIM SANA...!
Sosyal Medyada Paylaşın: