Büyütdüðüm kadar da deðilmiþ . Ýstanbul’un kedileri ,köpekleri , Bizim buradakiler gibiymiþ . Sadece denizi var; Gemileri yüzdüren , Ýnsanýn içini güldüren rüzgar .
Dereler tepeler nasýl ev olmuþ , Gördüm . Ýnsanlarý arý kovaný gibiydi , Gördüm . Arabalar sürü halinde akar , Gördüm . Atalarým aklý almaz camiler yapmýþ , Gördüm .
Kapattým gözümü : Görmedim laðým akan dereleri . Görmedim üç kuruþ için satýlanlarý . Görmedim sefalet içinde yaþayanlarý . Görmedim üstadlarý ,yazarlarý . Görmedim ermiþ olan erenleri . Görmedim Beykoz korusunda gezenleri . Görmeden geldim Güneþi sevenleri...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hasan Özaydın Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.