hoþcakal bile demeden
eller gibi sessizce veda etmeden
ardýnda býraktýðýn bir hiçmiþ
hiçbir þey yaþanmamýþ gibi
düþman gibi gidiþin beni kahreden
yakýþtýmý veda bile etmeden eller gibi ...
bir hoþcakalý çok gördün
karanlýðýn koynuna kayýp giden yýldýz
gözümden süzülüp düþen yaþlar gibi
öylece sessiz sedasýz çekip gittin
sanki her an geri gelecekmiþ gibi...
nedensiz sebepsiz gitmiþtin
gökyüzümden mavim çalýnmýþtý
aðaclardan yapraklar çiçeklerden renkler
gittinya tenimden caným
lime lime sökülüp alýnmýþtý ...
biz seni çok özledik
gökyüzünü kucaklayan bu maðrur dað
eteklerinde gelinciklerle oynaþan seher yeli
her geliþinde içime sýðmayan
o çocuksu sevinç gözlerimden yüzüme koþan
avuçlarýmdaki eski sýcaðýn
dudaklarýmda andýkca adýný titreyen nefesim
özledik seni...
göksunun serin sularýnda yakamozlar
bahcede yediveren güller saksýda begonyalar
yastýðýma sinmiþ kokun soðuk duvarlarda saklý gölgen...
döneceksin diye
bir ümit vardý içimde bekledim
bekledik...
gecenin koynunda eriyen mum gibi
baþým önümde boynu bükük bekledik
hep bekledik yol kenarýdaki taþlar gibi...
Hasan ODABAÞI
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.