akasyasız duraklarda bir ömre mola

gördüm
seni son beklediðim duraktaki akasyalarý kesmiþler
asýlý kalmýþ dallarýnda gözlerin
kuru yaðmursuz
duvarlarýnda tozu kalmýþ sana verdiðim çiçeklerin
durakladým zor tanýdým
tabelasý bile deðiþmiþ fakültenin



sen yaban ellere
ben süngü gölgesine yol ayrýmýnýn
kaldýrýmlar kara kaldýrýmlar yara
terlerken ellerim ellerinde
en soðuk günündeydik ankara’nýn



bir komünistin gözünden baktýn mý þehre hiç sevgilim
çocuk gibi sevinirken kuðulu’da
rüzgâr gibi geçti biletine
üzülmeyesin diye
yaþamak renkli yaþamak beyaz
tüm grilerin üstünü örttüm gizledim



ne uzaklar gördüm senden sonra ne uzaklar
hem yol hem gönül uzaklarý
serçeler tanýdým her sabah beþi sekiz geçe gelen
varmýþ gibi sanki bende somun isteyen
hamurdan deðil pencere demirleri
mektuplar yazdým olmayan sevdalýma yanýt beklenmeyen



ne kadar da büyümüþ bu durak yeri
þehir talan kaldýrýmlar boyalý
yarýyý çoktan geçti taþradan gelen delikanlý
otuz yýl önce gelsem
genede kavlim der misin
bin yýl beklesem bu mekânda bir defa gelir misin








kasým
Sosyal Medyada Paylaşın: