KIVILCIM

eylül ayýnýn ilk pazar günüydü,
çiçekli bir bahcede
bir göz deðmiþti gözlerine,
o an kalp bir kývýlcým çakmýþtý ki
yer yerinden oynamýþtý
yürekte deprem olmuþtu
bedenini sarmýþtý heyecan
iliðine kadar titriyordun,
ateþ gibiydin ateþler içinde eriyordun
kaderin geleceðini ilmek ilmek örerken
damarýnda akan kana kadar
aþk dokudu felek kilimini
artýk onu unutamýyordun
artýk sevdalýsýn sen,

esmer daðlar
sel olup akan nehirler
taþan denizler
ve yýkýlan yakýlan þehirler
sana artýk toz pembe idi
bir sonra ki pazar gününü
iple çekiyordun
ne geceler uyuyordun
nede gündüz bitiyordu
zaman durmuþtu saatler geçmiyordu
sevdiðnden bir haberde gelmiyordu
aklýn kalmýþtý çiçekli bahcede


kalpte beslediði inaç maðlup olmuþtu
ne bir göze nede bir söze inanýyordu
efkarý kainatý aþýyordu
sitemi çaðlayan gibi taþýyordu
yüreðinde beslediði sevgi ölmüþtü kaný akýyordu
kuruyan bir çiçek gibi daðýlýp gitti,


irfan kökten
Sosyal Medyada Paylaşın: