Yýldýzlar ýþýðýný kaybedip döküldüler, Mehtap birden karardý; sen beni yanlýþ bildin. Doruðu yüce daðlar yýkýlýp söküldüler, Bütün güller sarardý; sen beni yanlýþ bildin.
Utancýndan çiçekler kan kýrmýzý açtýlar Serçeler gözlerinden kývýlcýmlar saçtýlar Dalgalar denizinden köþe bucak kaçtýlar Akýllara zarardý; sen beni yanlýþ bildin.
Ne bir hesabým vardý ne de farklý düþüncem, Sonunu düþünmedim sendin benim ilk öncem, Ne yalnýzca hevestin ne de gönül eðlencem, Verdiðim bir karardý;sen beni yanlýþ bildin.
Keremin aþk od/una düþüp yandýðý gibi Mecnun’un aþký içip içip kandýðý gibi, Yusuf’un Züleyha’yý aþkla andýðý gibi, Mahþere dek sürerdi;sen beni yanlýþ bildin.
O rengârenk düþlerim o çocuksu hallerim, Kursaðýmda kaldý hep toz pembe hayallerim, Sen dizimde yatarken o titreyen ellerim Saçlarýný tarardý ;sen beni yanlýþ bildin.
Yerle bir oldu dünyam üzerime yýkýldý Sofralarda lokmalar boðazýma takýldý Bu biçâre yüreðim nasýl yandý yakýldý Sevmek neye yarardý; sen beni yanlýþ bildin.
Belki biraz divane biraz þaþkýn adamdým Her gece iki gözü iki taþkýn adamdým, Ama sana sevdalý sana düþkün adamdým Hasan seni sarardý;sen beni yanlýþ bildin.
Hasan Hüseyin YILMAZ Sosyal Medyada Paylaşın:
Hasan Hüseyin Yılmaz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.