Çocukken bir an evvel büyüksek de, Kendi iþimizi yapsak diye, Duvarlara çizikler attýrýrdýk anneye. Ama hiç bir þey hal olmadý, yaþ gelince, Daha çok sarpa sarýyor, aksine.
"Þmdi çocuk olmak vardý" diye, Bakýp oyuncak vitrinine, Ah! Çekiyoruz, seneler geçtikçe.
Gün gelecek yaþlanacaðýz, Tekrar çocuklaþacaðýz, O yýllar gibi olmayacak hiç bir zaman Sadece "büyük çocuk" lafýný duyacaðýz, etrafýmýzdan.
Çok mühim þeyler aklýmýmýzdan çýkýcak, "Neydi ya?" deyip, dört döneceðiz. Saatlerce düþünüp, bulacaðýz, Belki daha yapamadan tekrar unutacaðýz.
Ya torunlarla kalabalýk olacaðýz, Ya da bir aþkla iki karþý koltuða oturacaðýz, Gün gelince ömür bitecek, toprak altýna yatacaðýz, Zengin de olsak, fakir de kalsak, Yalnýz geldik, yalnýzlýðý miras býrakacaðýz.
Sosyal Medyada Paylaşın:
AntikAyna Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.