HÜZN-Ü LİSAN

elem, elem gökyüzünden yüreðime yaðan sadece elem
elde kalan, beni susturup kendi dillenmeyen bir kalem

sana varmak arzusu, içimde bitmeyen büyük bir savaþ
ne kandil ne mum ne gençlik, bitiyor hepsi ,eriyor yavaþ yavaþ

umut, kökündeki suya dokunamayan kuru bir aðaç
aþk, yüreðime kurulmuþ beni yiyen yamyam bir aç

yar, ey yar biliyorum sen mesul deðilsin bunlarýn hepsinden
korkuyorum, sensizlikte büyüyüp duran nefsimden

ne iþtahla gülerdi, ömrüme þu bahar aylarý
gelde gör ruhumda el ele vermiþ vay vaylarý

þimdi ben, kimsenin uðramadýðý bir kervansarayda hancýyým
býrak seni, ey yar artýk ben bu yerde kendime yabancýyým

ey yüreðimi tavaf edip duran adýndan büyük his
neden önümü kesip gökyüzünü göstermez bu kalýn sis

nesli ademin silik gölgeleri ne çok þey biliyor
ben aþk dedikçe gelip yüreðimi deliyor

sen, gündoðumuna giden yürek avcýsý, atlý meçhul
ben, günbatýmýnda seni arýyorum gelde beni bul

dolu dizgin geçip gittin, kim bilir kaç mevsimden
sanaydý bütün feryadlar, duymadýðýn sesimden

ellerimde büyüyor sensizliðin elinden tutan nasýr
paramparça oldu gölgemde, düþlerimi yatýrdýðým hasýr

ey yar giderken gülüþünü rüzgara býrak
durda bir nefeslik, bendeki efkara bak

iz sürüyor yalnýzlýðým senin peþinden
yüreðimde kor kaldý yüzün, yakýp gittiðin ateþinden

dün diyen dünde kaldý, diyorum ben hep yarýn
tutkunuyum uzakta olsa, sendeki o gizli baharýn

hüzün, hüzün yerden fýþkýran, gökten yaðan hüzün
son nefes bile olsa, deðilse seni seviyorum, ne önemi var o sözün


ALÝ RIFAT ARKU
29/08/2012
ÝSTANBUL











Sosyal Medyada Paylaşın: