BEN, SENSİZDE YÜRÜRÜM...

Ben, sensizde yürürüm
Gerek yok; ellerini tutmadan da ayaða kalkarým
Hem aþk dediðin nedir ki!
Ben yüreðime sensizliði kazýrým.

Hasretin çilesini sevdama yükler,
Seni sensizliðin koynunda büyütüp
Ayrýlýðýn zehriyle içimde beslerim.
Sen hiç zahmet etme;
Ben, senin yerinede unuturum.
Gidiþin öldürmez beni,
Varlýðýna tutsaðým çünkü.

Vurgun vadilerini aþamasam da tek baþýma
Saçlarýndan iki tel koparýp
Anýlarýn maviliðine gömerim...
Hayalini düþleyerek uyurum
Kör kandilli gecelerimde...
Yokluðunla avunmayý bilmesem de
Ben gözlerinin karasýnda
Hayatýmý ipe çekerim, bilirsin beni.

Her þiirimin mýsrasýnda seni ansam da
Yudum yudum seni içsem de,
Bir bardak demli çay niyetine...
Volkan gibi kaynar, yanardaðlar gibi köpürür
Kýzgýn demirleri ciðerime batýrýp
Seni, sensizde yaþarým...

Teninin beyaz lekesi kirpiðimde kurumuþ
Ve aðaçlarýn gölgesinde,
Ömrümün paralelinde biten bir aþk!
Sonuma razý olsam da
Yüreðim delik deþik kalsam da
Haddimi bilmeyerek seni çok sevdiðim için üzgünüm.
Kurutulmuþ güller gibiyim
Buna raðmen;
Ben sensizde yaþarým...
Acýmý yalnýz yaþar, yalnýz ölürüm.
Beni düþünme gülüm
Ben seni çoktan gömmüþüm
Kurak gönül çölüme
Senin gibi!




Hüseyin Özbay

Sosyal Medyada Paylaşın: