KARDEŞİM AĞLARDI

Zaman, o zamandý.
Ne hayallerimiz,
Ne umutlarýmýz vardý.
Tek katlý, iki odalýydý evimiz.
Avlusunu saymazsak, epeyce dardý.
Bu yüzden, tuvaletimiz dýþarýdaydý.
Gün batýnca ben susardým hep,
Kardeþim aðlardý.

Ne sarý saçlý bebeðimiz,
Ne de kýrmýzý topumuz ardý.
Çamurdan adamlar yapardýk
Adama benzemeyen...
Çamurdan adamlarýn camdan gözleri,
Taþtan yürekleri vardý!
Çamurdan adamlar kirletirdi ellerimizi...
Tam karþýmýzdaydý hamam,
Elli kuruþ veremediði için babam,
Annem bizi kara eþiðe oturtur,
Kara bir sabun ve pompalý gazocaðýnda
Isýnan suyla ova ova yýkardý.
Ben susardým hep,
Kardeþim aðlardý.

Yollar; patika, tozlu, dar...
Yazýn sýcak, kýþýn kar.
Sýk sýk kanardý dizlerimiz.
Bazen bir uçurtmanýn üstünde,
Bazen bir dalýn ucundaydý yüreðimiz.

Ne oyunlar icat ederdik,
Ne oyunlar...
Saklambaç, körebe, evcilik...
En çok da film çevirirdik.
Bir esas kýz, bir de esas oðlan,
Gerisi figüran...
Yalandan döver, yalandan dövülürdük.
Yalandan patlardý silahlar,
Vurulur, yalandan ölürdük..!
Çocuktuk çocuk olmasýna ya,
Fukaralýk nedir bilirdik...
Oysa yaný baþýmýzdaydý
Vakkas aðanýn konaðý.
Atlarý, arabalarý,
Marabalarýyla Vakkas aða daðlarý devirirdi!
Kuvvetliydi ardý,
Bahçesinde kocaman akasya aðaçlarý,
Etrafýnda beton duvarlar vardý.
Her akþam pamuk yüklü develer
Orada konaklar,
Her bayram sabahý,
O develerin kaný,
Akardý Topraðýna Vakkas aðanýn.
Ben susardým,
Kardeþim aðlardý.

Konaðýn en küçük totabasý,
Garip Ali’nin kadersiz Fatma’sý.
Üç günlük beslemeyken öldü,
Üç saat tutulmadý yasý...
Hala durur bende totaba Fatma’nýn
Çimen kokulu kýrýk tokasý.

Biz o zaman çocuktuk.
Ne aþktan, ne sevdadan haberimiz vardý.
Adet dediler, töre dediler,
Suna ablayý sevmediði birine zorla verdiler!
Neydi törelerin Suna ablaya kastý?
Daha senesine basmasan
Suna abla kendini astý..!

Karayaðýz bir yiðit,
Yanýk sesiyle türküler okur,
Dondurmacý; "Veremli Kýz"ý çalar,
Annem uzaklara dalardý...
Ben susardým,
Kardeþim hep aðlardý.

O zaman da kinle dolu yürekler,
Öldürebilen eller vardý, gördüm!
Bir kadýný dövdüler, kýsýr diye...
Bir adamý linç ettiler sokak ortasýnda!
Bir çocuk uyuyamýyordu açlýktan...
Gagasýnda yemle uçuyordu bir kuþ...
Destancý, acý satýyordu
Boynuna astýðý megafondan,
Hediyesi beþ kuruþ!

Siyah önlüðümüz, beyaz yakamýz,
Tafta kurdelamýz vardý.
Defter arasýnda saklardýk mendilimizi...
Öðretmen týrnaklarýmýza bakardý.
Yumardýk parmaklarýmýzý,
Tahta bir cetvel yakardý canýmýzý...
Ben susardým hep,
Kardeþim aðlardý!

Gün; bugün, zaman; þimdi.
Çocukluðumuz, karanlýk gecelerde,
Tahta çekmecelerde soldu...
Deðiþen; birkaç isim, birkaç resim,
Bir de,
Önlüklerin rengi oldu.

HÜLYA ÞENKUL

Sosyal Medyada Paylaşın: