===Bir İnsan Kurtarmak 2 ===

Uykunun en tatlý anýnda
Ayyaþýn narasý mahalleyi kaldýrdý; yine ayaða,
Bir feryat sesi yükseldi arþý alaya,
Karýsýný zor yetiþtirdiler hastaneye,
Zavallý kadýnýn her tarafý mos mor
Her tarafýnda darp izler;
Sigarayla yakýlmýþ, yüzü ve elleri.
Ýþ mahkemeye kadar gitti,
Ayyaþ bir þekilde bu iþten de kurtuldu….
Mahalleli el koydu bu iþe,
Aldýlar mahallenin imamýný,
Kestiler adamýn önünü
Baþladýlar konuþmaya:
_Evladým yapma, bu yaptýðýn çok yanlýþ,
Aynaya bak, silkin ve kendinle barýþ….
_Hoca efendi, senin vaazýn bunlara,
Sana inanan budalalara…
_Aðzýný topla!!!!!!
Bu insanlar seni düþünüyorlar,
Yaptýklarýndan rahatsýz oluyorlar,
Hem ailene, hem de sana üzülüyorlar…
_Ýnsan haklarý var; bana özgürlük yok mu?
Ýçtiðim üç_beþ kadeh bana çok mu?
_Ýç veya içme diyemem,
Dinen helal olduðunu söyleyemem….
Ýçeceksen de adam gibi içeceksin;
Topluma zarar vermeyeceksin;
Çocuklara kötü örnek olmayacaksýn;
Karýný dövmeyeceksin;
Çocuklarýný ele muhtaç etmeyeceksin…..
Aksini yaparsan, kul hakkýna girersin,
Çok büyük günahtýr, bunu bilesin….
_Bunlarý yaparsam, rahat rahat içebilir miyim?
Ýçtiðime helal diyebilir miyim?
_Asla! Büyük günah iþlersin,
Ayetle sabit ‘HARAM’’ bunu bilesin…
_Hoca efendi, al bunlarý baþýmdan,
Çýkartma beni zývanadan,
Her koyun asýlýr kendi bacaðýndan…
_Yok böyle bir þey çok büyük bir yalan,
Bunu sana ýspatlayacam inanan,
Gel seninle bir anlaþma yapalým,
Ben bu yalaný sana ýspatlayayým,
Sen de içkiyi býrkmayý kabul et…
_Ýçkiyi býrakmak istesem de býrakamýyorum;
Boþuna uðraþmayýn diyorum....
_Ýsteyince býrakýrsýn,
Tedavi olup kurtulursun....
_Tamam kabul,
Ispatlayamasan alýrým üç maaþýný,
En lüks yerde doyururum karnýmý,
Býrakacaksýnýz siz de arkamý...
Mahalleli karýþtý söze:
_Aman hocam deðermi buna,
Üç maaþýn gider boþuna,
_Olsun dostlarým,
Bir insan kurtarmak, bir toplum kurtarmaktýr;
Ýnsan kazanmak, maaþ kazanmaktan da zordur;
Kazanabilirsem bu insaný ne mutlu bana,
Mahallemiz de ulaþacak rahata....
Eski huzur gelecek yine millete.....

Bir gün ayyaþ eve dönerken,
Bacaklarýndan asýlmýþtý sokaklara üç_beþ koyun,
Artýk dedi bitti bu oyun.
Hocaya varýp alayým parasýný,
O beceremezdi zaten harcamasýný,
_Hoca efendi ver paralarý,
Bacaklarýndan asmýþsýn koyunlarý,
Ben kazandým deðil mi bu iddiayý?
Biraz bekle evladým
Karamanýn koyunu,
Sonra çýkar oyunu...
Bir gün ayyaþ eve dönerken,
Mahalleyi bir koku sarmýþtý;
Midesi bulandý öksürdü,
Koku evinide sarmýþtý,
Sokaktan asýlan koyunlar çürümüþtü,
Hemen koþtu hocanýn yanýna:
_Hoca efendi al bu koyunlarý,
Kokutmuþsun tüm mahalleyi,
_Hani her koyun kendi bacaðýndan asýlýrdý?
Hani kimseye zararý dokunmazdý?
Ýnsana zarar veren her þeyin,
Toplumada zararý dokunur bilesin,
Dileðim þu dur ki:
Bu leþler gibi topluma zarar vermeyesin,
Silkinip kendini bulasýn...
Adam düþünüp, hocaya hak verdi;
Bir daha içmemeye yemin etti,
Uzun süre tedaviye gitti,
Kurtuldu bu illetten...
Mutluluðu buldu yaþamadýðý,
Mahallelide huzuru buldu...
Önemli olan insan kaybetmek deðil,
Ýnsan kazanmaktýr...
Adam ev aldý mahalleye yerleþti,
Eski halinden hep utandý,
Topluma yararlý insan oldu..
Hocaya hep müteþekkir oldu...

Yýlmaz Çelik
]
Sosyal Medyada Paylaşın: