ÇOCUKLAR KADAR MUTLU

Düþlerimizin renklerini
ay ýþýðý düþmüþ sedirlerde söyleþirdik.

hangi zamanlarýn yolculuðunda yürüdük sonsuzluða
saatlerce
yorulmadan

onurlu olmak ve çalýþmaktý
bildiðimiz tek yol
karlý günlerin beyaz renklerinde
çocuklar gibi coþkulu ve temiz

yaðmurlu günlerin ýslak yorgunluðundan
sevinçler taþýdýk þemsiye altlarýna.

mutluluðumuzu
yarýnlar uðruna inançlarýmýzý
Buðday taneleri diye serptik
Korkusuzca usanmadan

buzdan donmuþ yüzlere kazandýrdýðýmýz tebessümler
hangi araçlarýn yolculuðunda kayýp gitti.

birlikte sevip, aþklarýmýzý birlikte paylaþtýðýmýz dostluklar
hangi servetlerin ve sayýlmaz liralarýn içinde eriyip yok oldular.

hangi nedenler, tanýnmamak uðruna sevgiyi yok saydý
selamlaþmalar korkularý getirdi: ne zaman?

bütün bu olanlar nasýlda hýzla deðiþti
elimizin altýndan kayýp gittiðine þaþarak
Ýþte bu yüzden bir baþýmayým.

dostluk diye savurduklarý içi boþ sözcükler
sýðýndýklarý teknoloji kümeslerine sýkýþmýþ
dünya nimetleriyle büyüdüðünü sananlara küskünlüðüm bundan

artýk dallarýndan dökülen meyveler eskisi gibi tat vermiyor
yaþamak o kadar zor !
insanlýk
söyleþmek
bir bardak su
ten kokusu
kalem kaðýt ve düþten baþka……


Sosyal Medyada Paylaşın: