renklerin solukluðu ellerimin donukluðundan
bir damla yaþ yakalar isterse insan fotoðraflarýmdan
ama hislerimi sýyýrmýþ almýþ zaman
mahcubiyeti ben bile silemem þimdi
gözlerimin soðukluðundan
giden oluyorum daima
vazgeçip yurdumun tozundan topraðýndan
çöplüðünde martýlar
gökyüzü boþluðunda
yaðmur sarhoþluðunda
bir ben býrakýyorum arkamda hep
ki biliyorum görkemli þehirlerin yükseleceðini yarýn
viran baðlarýnýn kýyýlarýndan
çocuksu bir müsamereydi sevmelerim
ölen hep bendim diye mi bilmem
þüpheliyim bu oyunlarda vuranýn kahramanlýðýndan
her vedada doðrulanýrken ayný yalan
serçe parmaðýmdý türkülerin þelpesinde kanayan
ay doðar gün dönermiþ adam sen de kime ne
ellerinden öpüyorum ölümün
anýn ömre deðdiði yerde
vakit hep þimdi