Düşler sahnesinin son perdesinde, Oynuyor, Mutsuz Adam ... Ufukları kararmışken, Mutsuzluk hissinin...
Umutsuz bir yalnızlığa, Hapsedilirken kader... Unutturmuşlar kalbe, Sevgi denizini...
Ruh öyle yeis bir mecal de ki; Hangi sevinç deryasına batırsan, Solmaz, siyahtan elbisesi...
Ve her yana çöker; Her anın rengini çalan, Matemin karanlığı... Hani hiç bitmez, Diye düşünülür Hayatın ilerisi... Lakin; içimdeki ışığa Bastırdılar dumanlı şişeyi...