YALNIZLIĞIN NEFRETİ

Bahar hüznünü tattýðým akþamlardan biriydi.
Yalnýzlýk ,tam karþýmdaki sedirin üzerinde.
Görmemezlikten geliyordu olup biteni,
Alýþmýþtý kalabalýklardaki kimsesizliðe.
Arka sokaktan haykýrýþlar
bile bozmamýþtý kederini.
Birden,
Yeni doðmuþ bebenin aðlamasýyla irkildi.
Faltaþýný bilmem ama çakmak
çakmak oldu gözleri.
Nerden bileyim ,kendinden bile nefret ettiðini.

Çok geçmedi,
Bir veya iki dakika,
Oturdu yüreðine.
Pencereden sevinç çýðlýklarý yükseldi,
Týrmaladý kemiklerini .
Keyifle iç geçirdi,çakmak çakmaktý gözleri,
Nereden bileyim, kendinden bile nefret ettiðini.
Çoðaldýkça yeni doðan bebeler,
Azaldý herhalde ümitsizliði .
Ardýndan baktýðýmda ,dev gibi cüssesi
Sýmsýkýydý elleri ve cüce gibiydi gölgesi .

Okan Korkmaz (aLaCa)2004
Sosyal Medyada Paylaşın: