Yağmur, Kadın ve Anka Kuşu
ruhu yaðmalanmýþ bir dizi mezarlýk sakini gibi
alacalanýrdý huzur sokaðýnýn duru rengi
sonra
lacivert gözlü gece kuþlarý ötüþürdü –yokluðunda-
afili sözlerime yamalanýr,
bir kaç alkýþ tutardým taklacý güvercinlere…
susardý, uslanýrdý dalgalar
güvertesi ýslak bir geminin yaþlý göðsünde
doðru dürüst duruþuna aþýk olurdum -bin kez-
unutmuþken papatyanýn beyazýný
klonlanmýþ çocuklarým konfeti dökerdi
ansýzýn üzerimizden
atlarýný alýrdý karýncalarým
mutluluða koþardý dört nala
ah tam da bu vakit
babam tutsaydý keþke ellerimden
kötüler kendi kemiklerini kemirirken
ve
ölümden korkmamayý öðrenirdim deli gibi
neron gelse alamazdý seni
elimden,
ki,
yaþamýn pençelerine asýlmak arzusu var bugün içimde
daracýk omuzlarýma yüklenen büyüme aðrýlarýmla
-uzaydan izlemek ne kadar da heyecan verici sesinin tinini
sonsuzlaþmak cinnilerin ellerinde
ve
bit kadar kalana dek ardýmýzda dünya
tüm parçalarýný toplamak ayýn…
sessizce
....
yaðmurda öpüþmek gibi.
Çiðdem Parlayüksel
Sosyal Medyada Paylaşın:
Çiğdem P. Yüksel Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.