hüzün

Geç kalmýþlýklara piþman bir gri hüzün,
Yalnýzlýk senfonisinde soðuk bir çýtýrtý,
Ve hanesinde bunalan sessiz bir çýðlýk.
Eskimiþ ruhuma aðýr gelen bir beden.

Nihayet geldi ölüm, omuzlarda beyaz bir kefen,
Ve verdiðini geri isteyen kara toprak.
Ah kara toprak ne kadar da acýmasýz þimdi,
Senin gidiþini ve benim ölümümü bekleyen kara kýþ gibi;
Soðuk ve sert.

Oysa ne de güzel kokardý;
Beraber ýslandýðýmýz yaz yaðmurlarýnda.
Ne kadar da vefalýydý;
Koparmaya kýyamadýðýmýz güllere hayat verirken..

Þenol Macar.

Sosyal Medyada Paylaşın: