Babam

babaya mektup
iskambil kaðýtlarýna koyardýn
parktan topladýðým taþlarý ,
arkadaþlarýn takýlýrdý çoðu zaman,,
çaðýrmak için gelmeye seni
hatýrlamaya çalýþtým;
zihnimi zorladým hatýralardan;
kýzdýðýn, dövdüðün anlardan baþka;
aldýðýn ilk mýsýrý yerken
yanýma gelip
neden paylaþmadýðýmý sordun
oysa babalar mýsýr yemezdi,korkmaz aðlamazdý
kahkalarla gülmez,gülümsemezdi;
onlar hep ayakta durur yýkýlmazdý...


ben askerken yýkýldýn ilk kez,
büyük bir gürültü ile
firar edip koþtuðum dar koridorlarda
alnýnda koca bir morlukla
gülümseyerek karþýladýn beni,
geleceðime inanmasan da bekledin ...

aramayý düþündüm ;
aklýmdasýn hep
aðýr iþiten kulaklarýný hesaba katýnca vazgeçiyorum ,
sonunda dayanamadýn
sen aradýn,


uykulu gözlerimle,anlaþýlmaz sesimle
konuþmaya çalýþtýn ...
bu kez kelimeler bir kere çýktý dudaklarýmdan
artýk iþitebiliyordun,
baðýrmadan konuþabilirdik;
ama gene kýzgýndýn
ne cevap verdim ki acep .?


artýk ararým seni düzelmiþ kulaklarýn derken;
cevapsýz kaldý çaðrýlarým ...
rüzgarda savrulmasýn dediðin
iskambil kaðýtlarý gibi savrulup gittin ani..







Sosyal Medyada Paylaşın: