Eserken seher yeli, en hüzünlü biçimde, Bir fýrtýna kopuyor bu garibin içinde. Kafileler peþ peþe, çýkmýþlar uzun yola. Kimi özlemden yanar, kimi de vermiþ mola.
Ben kimsesiz, çaresiz, kendi kendimden bezgin, Aþka düþen yüreði, durduramýyor dizgin. Gece boyu ýstýrap, ruhumuzu yaralar. Küskün kalbi dünyaya bir tek kapý aralar.
Muhabbet arar gönül var olan þu cihandan. Bulursa o sevgiyi, geçer beylikten handan. Bir numune ararken, fedakârlýktan yana. Resulü gördü ruhum, selam ona uyana.
Feda olsun bu caným, iki cihan gülüne. Ruhumu tutsak ettim, Medine’nin çölüne. Belki acýr da bana, çaðýrýr huzuruna. Günahtan kararmýþ ruh, muhtaç onun nuruna.
Bir kez ümmetim dese iþte bu bana yeter. Bütün acýlar, dertler artýk o anda biter.
10/01/2006 Yaþar TAÞKESEN Sosyal Medyada Paylaşın:
GARİPYAŞAR Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.