İsmail Usta
Eðer bu bir masal olsaydý þöyle baþlardý:
Küçük, köhne, ýþýðýn ne sabah ne akþam uðramadýðý, tahta barakasýnda parlak dans ayakkabýlarý yaparmýþ Ýsmail Usta.
Ama bu bir masal deðildi.
Mekân tarihi Ulus semti.
-Tevhid Et lokantasýna sýrtýný ver, karþýya geç, demiþti telefondaki ses.
Geçtim. Karþýmda Güvercin sokak. Tek güvercini yok. Aklýma güvercin gagalarý geliyor, hani suyu ürkütmeyen.
Yan yana dizilmiþ dükkânlara bakarken ’Aydoðdu Kundura’ yazýsýný arýyor gözlerim. Bulamýyorum.
Soruyorum, gösteriyorlar.
Sadece iki metrekarelik bir alanda buluyorum kendimi. Raflar boyu meþin, raflar boyu balmumu ve çiriþ kokusu.
Solda, biraz yukarda küçük sessiz, yüzü ters dönmüþ tahta bir kapý
farkediyorum. Biraz zorlansam da açýyorum. Kapýnýn çýkardýðý çýðlýk, nefesim, ve ben yan yana.
Karþýmda boyu eninden yüksek tahta merdivenler. Ýnsana dair tek bir yaþam izi yok. Yavaþca ilerliyorum. Bir tahta kapý daha.
Son kapý da açýlýnca karþýmda gördüðüm;
Tezgâhýnýn baþýnda, gözlüklerinin üzerinden gözleriyle gülümseyen bir adam.
Ben hayatýmda öyle sevgiyle bakan bir yüzü en son ne zaman gördüm anýmsamýyorum. Sanki bin yýldýr orada oturuyor, sanki bin yýldýr kimse uðramamýþ, sanki bin yýldýr hiç dokunulmamýþ.
Dans eden ayaklarýn, ustasýydý nasýrlý elleri. Küçük adýmlarýn büyük önemleri arasýna sýkýþmýþ. Gülümseyen bir sýzý gibi.
Ýplikler, kesilmiþ deriler, sarýsý, kýrmýzýsý yan yana duran tek ayakkabýlar arasýndan;
-Buyur kýzým.
-Ýsmail Usta. Diyebildim. Bu yüze, bu duruþa nasýl buyurulabilir ki !
Üç beþ model arasýndan bana uygun olan modeli belirledik.
Ölçtü.
-Rengi, dedi. Söyledim.
-Cumadan sonra gel al.
-Cumartesi mi.(!)
-Yok, cumadan sonra.
-Peki.
Zaman yayýlmýþ, söz kýsalmýþtý sanki.
Gittim.
Ve bir masalý olsun diye, bütün renklerimi Ýsmail Usta’ya verdim
Türkân Böcü
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.