Adýn ki Gölgede kurutulmuþ lavanta çiçeði Yedi cennet uykusundan Yedi kez ölerek uyanmýþ Yanarak gövdesi duanýn nefesinden Ve bu yeryüzü cehenneminde Kuþ gölgelerine sýðýnmýþ Ýpince bir ses. -Ya Sin-
Adýn nereden baþlarsa þimdi Oradan baþlar sözlerim.
Adýn ki Helak olmuþ bir kavmin tek inananý gibi Gözlerini Araf’a çevirerek yaþamýþ cam kenarlarýnda Baþ harfini paramparça içinden çýkararak bir çocuðun Eylül’lere çizdiði... Buðularda iz sürmüþ tarçýn kokan parmaðýyla Her seferinde Kendi izini kaybetmiþ.
Balkonda Hicret var Yerden göðe… Çok kýrýldým. -Su zambaðým- Perdelerini açma bugün! Bir acý dünya çýðlýðý gibi Üzüm yapraðýna deðdi rüzgar Korkarak yumdum gözlerimi.
Ey kýraðýyla örtülmüþ çocukluðumu uyandýran! Adýna dokundum. Adýn oldum. Ve Hz. Musa’nýn baktýðý daða eðilerek Ve Hicret’in geçtiði Þubat betonlarýnda býrakarak bir yanýmý Bir kez daha yalvardým: Lütfen! Dilimde yarým býrakma adýný.
kýyýdaki adam Sosyal Medyada Paylaşın:
Önder Kızılkan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.