SUSMAK ZORUNDA KALDIM

Ne söylesem bozulup, ne yazsam kýzýyorsun,
Dilimin frenine, basmak zorunda kaldým.
Her sözümü eleyip, süzgeçten süzüyorsun,
Senle baþ edemedim, susmak zorunda kaldým.

Ben ki senin aþkýnla, ömür boyu yanmýþým,
Gece gündüz hayale, rüyalara dalmýþým,
Kadere boyun büküp, yýllarca aðlamýþým,
Sen mutlu ol diyerek, susmak zorunda kaldým.

Kýymetimi anlarsýn, iþ iþten geçtiðinde,
Kýymet bilmez birinin, eline düþtüðünde,
Bir gün burnundan gelir, anandan emdiðinde,
Bunlarý diyemedim, susmak zorunda kaldým.

Hey gidi yalan dünya, yaþamakta mý yalan,
Aþk baðýnda sevgiyi insan eder mi talan,
Geçer bak Üsküdar’ý senden o atý alan,
Çözdüm de bilmeceyi, susmak zorunda kaldým.

Zaman dursun isterdim, seninle konuþurken,
En mutlu insan bendim, düþlerde buluþurken,
Gece gündüz adýný, kalbimde haykýrýrken,
Kimse duymasýn diye, susmak zorunda kaldým.

29.11.2011
Avni Temiz
Sosyal Medyada Paylaşın: