ýþýða sövüyor ýþaða sövüyor sesi karanlýktan urgan eðirmiþ adam yüzü orman olmuyor elleri dev gibi.. çürük aþklar kokuyor nefesi þehir aslý adam kerem elleriyle defh ediyor meltemi limanda tren bekliyor istasyonda gemi adam seratan,adam verem adam daðýnýk ev gibi..
þiir umuyor bir yaradan çýrýlçýplak bir rüyaya giriyor bir topraktan çýkýyor yaþýna uygun giyisilerle mavi bir kadýna el sallýyor karadan.. adam öðrendikleri kadar yol konuþabildiði kadar duvar adam ölen bir hünkarla gömülmüþ son ses
... þimdi adam bir gül’den yayýlmada boþluða "annem yanan soba,babam yaðan kar"
Sosyal Medyada Paylaşın:
karpaz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.