Kahrolası yokluğun

Kahrolasý yokluðun

Öyle bir "sev" dedi ki; gözlerin gözlerime,
Çin seddi engel olsa, delip gelirdim inan.
Gizli, saklý, yasaklý, fütursuzca gölgeni,
Çýlgýnlýk yapýp kaçsak, huzur bilirdim inan.

Yürüseydik el ele, yosun kokan o yoldan,
Kýskansaydýk dalgayý,sýðýndýðý kumsaldan,
Özenle koklasaydýk, yedivereni daldan,
Çocuksu halimize, ne çok gülerdim inan.

Deli gönlün kantarý, çekse hüzün tonunu,
Derlerdim gözlerinden doðanýn her tonunu,
Ellerine sunardým, sol yanýn butonunu,
Eksileri yok edip, kökten silerdim inan.

Þimdi desen ki bana," piþman mýsýn güzelim",
Say ki sevmedim seni, farklý mýydý ezelim,
Söylenmezdi sanýrým, ne türküm ne gazelim,
Adýmý duyan olmaz, yalnýz solardým inan.

Masum yalnýzlýðýmý, asýp ýhlamurlara,
Ýsyan ederdim belki; zamansýz yaðmurlara
Elimde kalanlarý, gömerek çamurlara,
Anýlara tutunup, boþa dalardým inan.

Kavuþmasak ne olur, ölsem de gam yemezdim
Kahrolasý yokluðnu,asla benimsemezdim
Terk edip gidiþini, BOZOK kýza demezdim
Bakýþýmý kaçýrýr, gizli dolardým inan.

Aliye UYANIK/ BOZOK KIZI
2014/ Ýzmir

Sosyal Medyada Paylaşın: