İSTABUL'A BİR ÇOCUK UYANIYOR

Sisli bir sabah buðusunda,
Mahmur gözlerini oðuþlar çocuk!
Ýstanbul’u sýyýrýr rüyasýndan bir sabah ezaný vakti
Nemli, yokuþlu bir sokaðýnda yalýnayak yürür kaybettiklerine
Okunan sade bir sela deðil di oysa, çocukluðun son güzel rüyasý
Ýstanbul þimdi ne denli uzak toy çocuða

Rüzgar boðazdan içinin kýyýlarýna vurdumu þöyle garipçe
Ýstanbul her bir semti ayrý gurbet makamýnda çaldý mý þarkýsýný
Yaprak titrer, çocuk üþür, bu özlemle

Bir gece giymiþ çocuk Ýstanbul diye uyanacak
Þehir de bir telaþ, hengame
Çocuk sus pus oturmuþ
Gene mi sen
Uzaktan bana bakan?
Heyhat! Ne denli uzak, ürkek
Ýstanbul bir uyur, bir uyanýk
Ah çocuk! Ayný hurdalýk sen yine yok satarsýn
O Ýstanbul
Sen yine kalacak ayný çocuk!

Çocukluðun bir yaz rüyasý iþte
Adada yine mehtabýn var mý,
Baþýmýn püsküllü belasý deniz yakamozu aldý mý eline?
En iþlek caddelerinde sade o çocuk mu pejmurde?
Gece ya güya martý da geçmiyor bu dehlizden
Çocuk simit atmak derdinde
Gülme ya! sende
Ýstanbul martýsýz olur mu söyle
Duraklarý sayarak horhor, fýstýkaðacý..
Çocuk gece vardiyasýnda herkes Ýstanbul’ a uyumuþ
O yine ayný minübüste

Uyan çocuk,
Bak þehir yine sana doðuyor
Çamlýca senin eteklerinden tutuyor

K.YÜKSEL





Sosyal Medyada Paylaşın: