AŞK-I İSTANBUL
“Acele etmeden dolduruyorum çekmecelerimi, yavaþça
Ben sana hazýrlýk yapýyorum sevgilim, sadece sana…” Martýlar dans ediyor kayýklarýn üzerinde, en büyük sevdalýlarý onlar gibi çýðlýk çýðlýða… Denizin ortasýndaki o kayýklar gibi durdum tam ortanda: kalabalýk akýyor gidiyor iki yanýmdan!
Yalnýzlýðýmýn þehri…
Sende erittim tüm kalabalýðý, seninle baþ baþa…
Bir çekmece ayýrdým kendime, ne varsa sana dair, içinde: kargaþa, hüzün, tutku, aþk!..
Bu ne aþk! Bir yaným Boðaz, bir yaným Ýstiklal… Birini biraz fazla sevsem öbürü olur lal!
Bir keman sesi uzaklardan: Ýstanbul’um, sevgilim! Sen benim, ben senin..
En coþkulu, en tutkulu: sen tutkularýmýn esiri, ben senin esirin!
“…Sözü bitince sarýldý kýz, sýkýca, Ýstanbul’a sarýlýr gibi. Þimdi deniz ve parfüm kokusu doldu burnuna. Dudaklarýna uzandý çocuðun Ýstanbul’u öper gibi öptü: özlemle, hasretle, burnunun direkleri sýzlayarak…” Tam ortandayým yine bak. O kayýklar gibi sýralý, renkli, yalnýz… Kalabalýk akýyor gidiyor iki yanýmdan!
Yalnýzlýðýmýn þehri…
Sana benzettim tüm sevgilileri!
Seni aradým: kargaþa, hüzün, tutku, aþk!..
Bir yanýn genç, bir yanýn yaþlý…
Bir yanýn hep çocuk, bir yanýn hep kaçak…
Ne zaman çevirsem baþýmý pencereden sana, yaþlý gözlerin buruk tebessümün kucaðýnda!
Anne þefkatiyle sarýlan sana ben, her sarýlmada sana sýðýnan ben!
Özlemle, hasretle, burnumun direkleri sýzlayarak yanan ben, herkesin sevgilisi sen!
“…Ýstanbul’u hiç görmemiþti sevgilisi; hoþlanmýyordu da, kalabalýk diyordu hep. Ama bilemezdi ki Ýstanbul’un havasýný bir kere alan bir daha rahat nefes alamazdý O’nsuz. Anlattý kýz; býkmadan, usanmadan. Neydi amacý bilmiyordu ama anlattý iþte…” Okyanusta dalga gibi tam ortanda martýlarla oynaþýyorum. Ben senin sevgilin, senin gibi…
Kalabalýk yine akýyor iki yanýmdan!
Yalnýzlýðýmýn þehri, ben anlatýyorum önüme gelene seni…
Ýçimde bir bütün sen: karýþýk, hüzünlü, sinirli, aþýk! Bir o kadar deli!
Dudaklarýmda yitik bir aþk, gözlerimde Kýzkulesi…
O yitik aþk ki, içimde deprem silsilesi…
Bu ne aþk! Bir yanýn sinsi, bir yanýn çekici!
Ýçimdeki Ýstanbul incisi…
“Ýstanbul gibi, dedi kýz. Herkese kucak açan kahpeliðiyle öfkeli, þefkatli, alçakgönüllü, bir o kadar da maðrur! Sen benim yârim, Ýstanbul gibi… “ Her sarýlmada sana sýðýnan ben
Bir dilek tuttum, içinde Ýstanbul!
Her þeyiyle benim, benim olduðu kadar herkesin!
Bir senin kalbim, bir tek senin!..
HÝLAL BAYRAM
( “ALA OD” isimli yazýmdan alýntýlarla..)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.