BİR ÖYKÜ

Bir kitabýn ilk ve son sayfalarý gibiyiz sen ve ben;
O kadar yakýn ve uzak birbirinden…
serüven heyecanýnda bir süvari ,
Zamanýn içinde dolu dizgin gidiyor..
ölen ölüyor,giden giden gittiðiyle kalýyor…
……
Bir romanýn ilk ve son cümleleriyiz sen ve ben;
Topraða ekilen tohum,matematikte sýfýr,
Ya da ismin en yalýn hali..
Bazen de coþkusuyla pupa yelken bir gemi…
Topraðý yarýp da çýkmanýn telaþýnda tohum.
Eksi sonsuzdan,artý sonsuza bir düzlemde,
Yaprak yaprak açmanýn derdiyle;
Ya yýrtacak baðrýný topraðýn , açacak çiçek çiçek..
Ya da yedi kat yerin altýnda amuda kalkmýþ bir maskara..
Tohum olmak da zordur ama.
Ýþ çiçek çiçek açabilmekte..
Kozada bir týrtýlken kelebeðe dönüþmekte…
Biz seninle,böyle bir ilk ve sonuz iþte.
Ayný kitapta,ayný ciltte,.
Lakin;
En uzak menzilde…
RC

Sosyal Medyada Paylaşın: