Ne zaman terki diyar ettim memleketimi
Öyle bir yalnýzlýða düþüverdim ki sorma
Kimi yüzüne güler, dostça yaklaþýr kimi
Onca riyakârlýða þaþýverdim ki sorma
Büyük kentler apayrý bir dünya oluvermiþ
Herkes ekmek peþinde, ekmek aslanaðzýnda
Hýrlý hýrsýz bir cümle iç içe doluvermiþ
Kimi yanar, kimisi üþürken ayazýnda
Dolaþýyor insanlar betonlarýn üstünde
Yýldýzlar gibi sessiz bulut kadar selamsýz
Bulamýyor kendini hiçbir parça bütünde
Zor þey kalabalýkta yaþamak yapayalnýz
Kalmamýþ insanlarýn dostluklarýna güven
Bilinmiyor ki kimin eli kimin cebinde
Çýkýlýr mý bu hayat denen kýldan merdiven
Yelkovanýn korkusu sürerken akrebinde
Memleketlim öyle mi? Her sabah çýktýðýmda
Duyan var Coþari’nin merhabasýný duyan
Dost yüzlere dostane gözlerle baktýðýmda
Hiç kimse yok -komþusu aç iken tok uyuyan-
07.06.2012/Samsun
Ýbrahim COÞAR