TÜKENİYOR TOHUMLARIMIN UMUTLARI

Çatlamýþ toprak gibi
yorgun ve bitkin yüreðim.
suskun,durgun,cansýz ve tinsiz...
prangalara vurulmuþ kederim
patlýyor milyon volkanlarým sessiz sesiz
kýzýlýmsý kül tutmuþ lavlarýnda eriyorum
kör býçak misali sevdanda tükeniyor ömrüm
saðýr ve dilsiz bu yürek laftan anlamaz...
umut diyarýnda umutsuzluðu aþýlýyor aþklara
bedelsiz hesapsýz kibirli ve hep önde zaman
geride bakan çaresiz ve buðulanmýþ bir beden
ürkütüyor alacakaranlýðýn yaþananlarý
bir daha olmayacaðýndan deðil
yaþananlar tüketiyor beni seni ve kendini...
þuurunu kaybetmiþ en hýrçýn dalgalarýn
göremiyorum kurtuluþa dair bir umut
uzaklaþtýçça kendimden,senden ve dalgalarýndan
yol alamýyorum ensemde gölgen ve hayalin...
zamansýz yaðan bir yaðmura tutuldum
bir damlan hayat verecekken sele gitti umutlarým
dönüþü olmayan bir yolda akar can vere vere...


MEHMET HATÝP YILMAZ
Sosyal Medyada Paylaşın: