sarý günün etekleri deðer yamaçlara süpürülüp gider içimden onlarca manzara... ýlýk ýlýk yüreðime vuran imbat... sen ey adý artýk sadece aþk olan seslensem sesim ünüm çýkmaz hani öyle baðýrasým var fakat... fakat saðýr artýk duygular büyüdü ve olgunlaþtý, yeþil deðil artýk baþaklar birazdan un olacak ezile ezile sanki ... bana yaz deme...bana Yaz deme aþk düþüyor yadýma tutuþuyor içimde yemyeþil ormanlar bütün dedikodularýný fýýsldaþmalarýný duyuyorum sonra mesela kuþlarýn her sabah nasýl da uyutmuyorlar "yalnýz iþte yapayalnýz...yazýk"diye duymuyorum sanki ama hýh! umrumda deðil. yüzüme -sabahlarý çirkinlerin yüzüne vuran-güneþ perdeleri sýmsýký kapatýyorum gene gün olmuþ gözümü kapatýyorum yok hayýr gene uyanma vakti bitip tükenmez gün eteðine taþ doldurdu da aðýrlaþtý sanki çýkarken merdivenlerden boþuna demiyorum sana bana yaz deme...bana Yaz deme! Ýþte böyle çok yazýyorum akþam oluveriyor. Sosyal Medyada Paylaşın:
Emine.S Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.