GEL BANA BANA
Açtým gönül baðým bülbül olana,
Ses verdi yürekten gel bana bana.
Gonca gonca çiçek olsun alana,
Þeyda bülbül dedi gül bana bana.
Parmaðým balýna bandýkça bandým,
Aþkýn ateþiyle kavruldum yandým,
Sevdanýn duraðý çok uzak sandým,
Açýldý önümde yol bana bana.
Sevgidir sevdanýn gönül yarasý,
Yoðrulmuþ dert ile onun mayasý,
Gönül gergefinde aþkýn oyasý,
Nakýþ nakýþ döktü tel bana bana.
Zehirden acýdýr namerdin aþý,
Bir ah çeksem erir mermerin taþý,
Damla damla aktý gözümün yaþý,
Ceyhun olup taþtý sel bana bana.
Fakir Nurullah’ým geçti çaðlarým,
Boþa giden güne piþman aðlarým,
Kurudu çimenim, soldu baðlarým,
Baktým aynalara el bana bana.
Nurullah ÖZKILIÇ
Sosyal Medyada Paylaşın:
nurullahözkılıç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.