KÜL VE DUMAN

Susmadý gönlümde öten þu bülbül...
Yanmama sebep hep bir kýrmýzý gül...
Geçmiþ hayâl...geçmiþ kap-kara bir tül...
Söndü ateþ...uçtu duman...kaldý kül!

Þimdi teselli resimlere bakmak...
Hayâl etmeyi...yanmayý býrakmak...
Olmaz ki bir çare tekrardan yanmak...
Söndü ateþ...uçtu duman...kaldý kül!

Hep böyle mi yanar ki? ..hep yananlar...
Ancak! .. beni, ben gibi yananlar anlar...
Ne yandým! ..ne yandýydým! ..bir zamanlar...
Söndü ateþ...uçtu duman...kaldý kül!

O ayrý - ben ayrý...hem de ap-ayrý...
Yanmanýn - anmanýn yok ki bir hayrý...
Geçti aklým...gönlüm geçmedi gayrý...
Söndü ateþ...uçtu duman...kaldý kül!

Geçmiþ kül - kül þu yaþlý yüreðimde...
Aný’lar duman duman belleðimde...
O! halâ yaþar durur...þu beynimde!
Söndü ateþ...uçtu duman...kaldý kül!


24.12.2004/10.10
Sosyal Medyada Paylaşın: