Cezayir Menekşesi

öðrenmiþtik zamanla
ölmek kuþlarýna benzerdi ama oyun deðildi
pahalýydý damak tadý
önce yüreðine tuz biber ekerdi
telaþlarýn kadar yaþardýn hayatta
sevdiðince
gözler gibi deðildi kalpler tek renkti
ve gevþerdi ýslandý mý kadife
çekerdi sarhoþladýkça yelkovan
geçerdi her þey
temizlerdi sabah karanlýktan geceyi!



susun kuþlar susun
boþa kanatlamayýn göðü!
son hece de öldü!..



kader miydi uçurum çiçekleri gibi yaþamak
hep mi engebeliydi arazisi
yoksa ellerinde olsa tükenir miydi saçlarýn rengi
bir acý tütsüydü gurur dedikleri
keder postu gibi yürekleri deþeleyen
tüm denemelere meþgul çýðlýklar ekleyen
sevmeyi geç öðrenmek kötüydü belki
livane bir serkeþlikti boynumuza çöken
zaman ateþiydi sönmeyen
ya eskiydi okuduðumuz kitap
ve büyümüþtük keþkelerden kat kat
ya da ; yalancý bir þarkýnýn hayâli güftesiydi aþk
vaktinde yýlkýdan dönmeyen!



zamana sus ekmekti belki ayrýlýk
görememek bir zaman
körlük olsa aðlanmazdý bu kadar
emekti
emeklemekti
korkmadan



o bir kelebekti
yanlýþ çekmecede
yanmýþ kaðýtlarýn altýna saklanmýþ
kuru inatlarýn sol yanýnda sobelenmiþ
hiç soba görmemiþ çocuk!

çocuklar büyüyünce unuturdu
 kelebekler büyüyemeden ölür!


hiçbir þey kalmazmýþ geride
nefes alýyorsa ölmemiþse
zaman çiziklerinden gayrý deride
sönmemiþse hayat telaþesi

ellerimdeki sýcaklýk yalan!
gözlerimdeki Cezayir menekþesi!


susun kuþlar susun
boþa kanatmayýn göðü
tükendi heceler bitti ömür

tüm çiçekler topraða s u s a r a k ölür!..




TopraðýnSesi



.



Sosyal Medyada Paylaşın: