M E C Â Z E N
Her ne zaman kararsam, havanýn gözü dolar
Esip gürleyip, yaðmam: Renge girmem, mecâzen!
Daha ben parlamadan yalazýn benzi solar
Odum cirmime yetmez; kora durmam, mecâzen!
Kaçýncý oktavdayým; söz kaçýncý oktavda
Hele þöyle silkelen, beyninden pasý sav da!
Demir bile söylenmez su aldýðý son tavda
Güyâ örste adam var; çekiç vurmam, mecâzen!
Gelirler ve giderler; irâdeye kim ne der?
Kim ne derse, esâstan, esâsen ayýp eder.
Ama vaaz veriyor imam vizyonlu peder
“Gel de kýzma birâder!” deyip germem, mecâzen!
“Hýyarým var diyene…” Aþk olsun ey cemâat!
Sana da dayanmýyor yaldýzlý binbir vaat
“Artýk, miâdý doldu nasîhatý kaldýr at.”
Diyorsun ya; âferin! Zatî yermem, mecâzen!
Y/elden esinlenmeden(!) mâdem girmezsin moda
Çal bakalým, nasýlsa, çalýp oynamak moda!
Âlemden ar kalkalý; kýzarmaz olmuþ o da
Yüzüne tükürmeden, gülü/vermem; mecâzen!
29 06 2012
Salih ERDEM /AYDIN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.