Ben Kanserim,Kanser De Ben
Baðlandým bir tutkuya
Eðrisini de,doðrusunu da çekerim dedim
Koyuldum zorlu bir yola
Duygularým þüphelerimden üstte,iþin aslý bayaðý bir derin
Tamda mutluluðu buldum derken öðrendim
Neþeli hayatým,gözyaþlarým,eþim,dostum
saçma hikayelerim,rezillklerim,gülümsemelerim
baþkaldýrýþlarým ve kaybediþlerim...
Bir anda gözümün önünden geçti hepsi
Güneþ bile karabulut olmuþtu sanki
Amaçsýz kalmak bir yana,
Yakýnda gideceðimi bilmek o kadar kötüydü ki
Bütün sevdiklerimin gözlerinin içine içine bakýyordum
En ufak bir duygusallýk aðlatmaya baþladý o dakikadan sonra beni
Hýçkýra hýçkýra nedensiz bir þekilde aðlýyordum hep
En çokta yanlýz kalýnca ölüyordum sanki
Hiçbirþey yokmuþ gibi yaþamaya karar vererek kandýrdým kendimi
Onuda beceremedim,beceremezdim
Kendi içime kapanýnca daha çok acý çekiyordum
Topluluðuda istemiyordum,insanlarýn bana acýmasý gücüme gidiyordu
Kendi kendime hesaplar yapýyor,hayaller kuruyordum
Ve sonra bütün herþeyin sonu benim dedim
Bu kadar ömürede þükrettim
Sonra içten gülmeyi yeniden öðrendim
Kendi kendimi olumlu etkilemeye baþlamýþtým
Ýçimdeki iki melekte bana moral vermeye baþladý
Ençokta bunu mezarlýða gittiðimde anladým.
Güçlü olanýn ruhum olduðunu hissettiðim gün,iþte o gündü.
Dünya hayatýnýn gelip geçici oldugunu daha çabuk anladým.
Ve artýk ruhuma çok özen göstermeye baþladým
Baþladým ama etrafýmda benden baþka ruh yoktu sanki
Ben ölmemiþtim ve saðlýklý insanlarýn hepsi kanserdi.
Ruhlarýný nasýl körelttiklerini görünce ben onlara acýmaya baþladým
Ayný yere gideceðimizden haberleri yok gibiydiler.
Sonra saðlýklý insanlara doðru gülerek dedim ki;
’Ben kanser olmamýþým,asýl kanser iþte bunlar...’
Ruhumu farkedince içimdeki sevgiyle savaþmaya baþladým
Ýçimdeki merhamet ve sevgi o kadar kýskandýrmýþ olmalý birilerini ki
Kulaðýma þöyle bir fýsýltý geldi;
’Sen kanser oldunda,kanser sen olamadý.Asla vazgeçme,ruhunla yaþa en güzelleri’
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.