Ýstanbul kalabalýksa ben niye yalnýzým…
Sokak aralarýndan kýyýya kayýyorum buz gibi
Omzuma çarpýyor birer ikiþer ruhsuz bedenler
Týpký senin anlattýðýn hayaletlere benziyor yüzler
Geçiyor anlamsýzlýðýn baðrýna doðru zaman
Emiyor Ýstanbul’un tüm umudunu yüzsüzler
Vapurdan denizin dalgasýna güneþin ýþýðý
Yüreðimdeki kýrýk aþklar gibi yansýyor
Elim cebimden çýksa adýmlarým uyacak kalabalýða
Arka sokaðýn arsýz kaldýrýmlarýna kir akýtan
Geceden kalma alemler sarmýþ aydýnlýðýný Ýstanbul’un
Yakýyor mavinin güzelliðini þehvetle þeytanýn neferleri
Annesinin kucaðýnda meleklere gülümsüyor bir bebek
Dilenci bir el uzanýyor kör bir sarhoþa yalvararak
Bir kaðýt mendile baðlamýþ hevesini baðýrýyor
Kirden yüzünü kaybeden çocuk
Týpký senin anlattýðýn masaldaki gerçeðe benziyor
Köprüden atýlan oltaya yem olmuþ can sýkýntýsý
Ne bekliyorlar ki insaný yutan bu mavi canavardan
Boðaz köprüsünde intihar yalnýzlýðý kokuyor
Elli ekmek parasýna içilen elma kokulu nargileler
Ýnsanlarý soðuk soðuk tüketiyor
Bir þarký daðýtýyor bir anda dalgýnlýðýmý
--Ýstanbul Ýstanbul olalý görmedi böyle bir aþk..
Ne garip herkes kendi yaþadýðý aþký yaþanýlmaz sanýyor
Týpký senin anlattýðýn imkansýz aþklarýn sonuna benziyor
…
Kafamý kaldýrýyorum istemeden
Bakýþlarým parmak ucuna takýlan gözlerine deðiyor
Ýstanbul Ýstanbul olalý bu kadar yalnýz kalmadý
Dost…
Yokluðun çok çabuk hissediliyor
Ýstanbul aðlýyor ardýndan ben aðlýyorum
Daha gemiler seni ayýrmadan kýyýdan
Ve Ýstanbul’un kalabalýðý kadar
Bir yalnýzlýk içimde birikiyor
Týpký senin yaþadýðýn hüzünlerin toplamýna benziyor
( Ýstanbul’da havalar nasýl acaba?...Çok özledim)