Yürüyorum... Karanlýk sokaklarda, Yalnýz baþýna yürüyorum, Ve beni bekleyen bir gölge görüyorum. Her iki yanýmda salýnan, Baþý göðe deðen kavaklar, Kendini rüzgara salmýþlar. Ve rüzgardan nam almýþlar, Göremediðim, karanlýk sokaklar.
Aðlýyorum… Bir iki damla göz yaþýyla ardýndan. Karanlýklar… Ah karanlýklar, Ýçimi yakan kor gibidir. Her þeyi görüyorum, ay ýþýðýnda Ay ýþýðý karanlýklarda ki, sevdalar, Sanki, ýþýða tutsak kaldýlar.
Korkuyorum... Korkuyorum, karanlýklardan. Halimi arz etmeye, kalmadý mecalim Emin adýmlarla gidemiyorum artýk, Uyuyan canlýlarýn sessizliði, Sanki bir çýðlýk gibi, Ürperti salýyor içimize. Ýçimden korkuyu atmak için, Vuruyorum baþýmý… Vuruyorum, soðuk taþ duvarlara,
Yürüyorum… Karanlýk, kimsesiz yollarda. Çekirgelerin sesi yükseliyor, Kulaklarýmý çýnlatýrcasýna. Baþýmý kaldýrýp, bakarken semaya, Gözlerim takýlýr, gökteki aya. Semadan yükselen bir ses. Ve içimde anlam veremediðim, Öldüren bir heves. Sosyal Medyada Paylaşın:
andelip Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.