YAŞAM ve ÖLÜM

Gözlerim hep uzaklarda
Dalýp dalýp gidiyorum
Yüreðimin kapýlarý birer birer kapanýyor
Bu yüzden hýrçýnlýðým
Bu yüzden öfkem ve kederim…
Aðlasam gözlerimdeki kelebekler
Sana varacak biliyorum
Yaþam ve ölüm!
Bir nefeslik köprü sanki
Gitmek istiyorum, gidemiyorum
Çocuksu düþlerimin kýyýsýnda yürüyorum
Dalgalar sürüklüyor bedenimi
Kayalýklara vuruyor eriyorum…
Bu duyduðum dalgalarýn sesi deðil!
Yüreðimi dinliyorum…
Radyoda hep hasret þarkýsý çalýyor
Ben umudu dinlemek istiyorum
Uzanýyorum
Tutuverecekmiþ gibiyim
Parmaklarým deðecekmiþ gibi sanki umuda
Yine sonsuz bir boþlukta kayboluyor ellerin
Sahipsiz acýlar kaplýyor yine içimi
Yüreðim kederlerin duraðý sanki
Boþluða giden bütün hüzünler dolduruyor içimi
Bu gece mutluluðu kucaklamak istiyorum
Ufukta incecik bir çizgi dünyadaki yerim
Ne zaman kaybolacak bilmiyorum
Derin bir boþlukta sahipsiz bir güvercin misali
Özgür, yalnýz, hüzünlü ve kimsesiz…
Kanat çýrpýyorum sonsuz maviler içerken yüreðim…
Ruhumda yankýlanan bu kadife ses de ne?
Bilemiyorum…
Uçurumlar yok olsun, artýk bahar gelsin yüreðime
Hep hazan olan bu mevsim artýk veda etsin yüreðime
Saçmasýn yapraklarýný, ruhumu tarumar etmesin artýk
Býktýðýmdan deðil
Baharý da görmek istiyorum, yüzünde açan çiçekleri…
Ruhum bir yitik gemi, sonsuz bir yolculuða çýkmak istiyorum
Derin koyu mavileri kucaklamak istiyorum…
Yokluðum kimi acýtýr hiç düþünmeden
Yüreðimin kapanan kapýlarýný bir bir açmak
Ve ruhumu sonsuz mavilerle doldurmak istiyorum…
Bir de kuþ sesleri olsun istiyorum ve kelebekler…
Bir kara el uzanýyor yýrtýyor düþlerimi
Alýyor kelebeklerimi
Yitik gemim batýyor sonsuz derinliklere
Nefes alamýyorum
Yaþam ve ölüm…
Bir nefeslik köprü
Geçiyorum soluklanmadan
Soluk bir resmin içinden geçip;
Varýyorum rengini yitirmiþ sayfalara
Geriye dönüp iki çift söz fýsýldýyorum:
Hoþ çakal kokusuz çiçeðim,
Hoþ çakal düþlerim…
Bir daha gelmeyeceðim
Iþýðýmý yitirdiðim hazan bahçelerde
Düþlerimi saklýyorum
Karanlýk gecelerin korku dolu sabahlarýnda
Gökyüzünün sonsuz derinliklerinde
Yýldýzlarýmý kaybettim, þimdi yalnýzým…
Dýþarýdaki þaþalý ýþýklara inat
Sofamda titrek bir mum alevi, bir nefeslik bedenim
Bir Yüce nefes üfleyecek biliyorum
Ve o ince köprüden geçiyorum…

Funda Gökçen


Sosyal Medyada Paylaşın: