Yüzünü utanç gözünü kan bürümüþ insanlýðýn gecenin en ahlaksýz en gizemli karanlýðýnda erdem kýzlýðýný teslim ediyor kan kýrýmýzý bir ihanete piç bir yeþil oluyor umut büyüyor sevdanýn maviliklerinde
Açlýðýn kaburgalarý sayýlýyorken bir bir tokluðun mangalýnda etli-butlu kaburgalar kýzarýyor, yitirirken analar açlýktan bebelerini dünyanýn en iðrenç en aþaðýlýk madrabazlarý semirdikçe semiriyor tam yaðlý göbeklerini
anlamýný yitiriyor beyaz kirleniyor karanlýk kuytuluklarda…
Yoldan çýkmýþ sarýþýn bir afet olmuþ dünya bel altmýþ kalça doksan beyin slikon kýçýnda don bile yokken… laf ola beri gele namus arýyor hergeleler bacak arasýndaki zardan
türküler yakýlmayan karalar baðlamýþ gelin sürgün bir ölüdür artýk kadýn
’namus belasýna gardaþ döktüðümüz kan bizim…’
deðildir artýk…!!!!
Mehmet COÞKUN
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mehmet Coşkun Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.