Seni düþünürken uçsuz bucaksýz bir çöldeyim þimdi ýsssýz tenha yalnýz dudaklarým çatlamýþ sýcaktan kurumuþ susuzluktan ve seninle serinliyor yüreðim sessizce...
Seni düþünürken ellerim uzanýyor gökyüzüne sana dokunmak istercesine uzanýyorum ama dokunamýyorum bir alev sarýyor bedenimi utanýyorum...
Seni düþünürken yorgun bir günün akþamýnda ayaklarým çýplak kaldýrýmlarda yürüyorum sorgusuz sualsiz sana doðru geliyorum yolun sonunda senin olmadýðýný bile bile...
Seni düþünürken bir alev kaplýyor bedenimi yakýyor kavuruyor parça parça ismin dudaklarýmdan dökülüyor suskun çaresiz yalnýzca...
Seni düþünürken bir ay doðuyor gökyüzünde ýþýl ýþýl bana bakan gözlerini hatýrlatan ve sen ve sen uzaklardan bana bakýyorsun her gece sessizce gönlüme doluyorsun...
Seni düþünürken açýlýr kollarým kendiliðinden sarýlmak isterim sana doya doya boþluðu kucaklar kollarým bir hüzün kaplar içimi aðlarým...
Seni düþünürken bir yýldýz göz kýrpar gökyüzünde sonra kayar boþlukda delice aniden kaybolur gecenin renginde sensizliðimi hatýrlar korkarým...
Hülya Akyýldýz
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hülya Akyıldız Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.