Anlatmak istediklerim çokcaydý, Kelimeleri zýmparaladým. Ýfadesizdiler, Eksik kaldýlar, Ve vazgeçtim onlarý sana sunmaktan, Ýster istemez yeniden doðdular, Dilimin ucunda biriktirdim. Her þeyi dökemeye hazýrdým. Hazýrdým karþýna çýkmaya, Tüm düðümleri çözmeye , Vaktini çalmaya geldim. Seni bulamadým. Olman gereken yerde yoktun, Vazgeçtim kelimelerden, Sen olmayýnca anlamý yoktu. Aþk imkansýzlaþtýkça, Yolum uzayacaktý, Bir sonu olmalý bunun, ‘’Bir sonu vardýr elbet’’dedim. Yürüdükçe yürüdüm, Her sokaða aþýk oldum, Çýkabilirdin birinden, Ani bir ihtimaldi bu . O yüzdendir; Dar sokaklarý, Kalabalýk sokaklarý, Ve karanlýk boþ sokaklarý, Hepsini sevdim... Kendi gölgemde gördüm seni, Hayalime düþsen de imkansýz deðildin. Tadýný aldýðým her meyve gibi, Biraz benim olmuþtun , Anlamak anlamsýzlaþmalýydý, Ýstemiyorum duymayý, Kendime gelmek üzereyim, Ve anlamak üzereyim gelmeyeceðini ...
Ve ne acýdýr ki !!! Biz.. Birinci çoðul þahýslarýz. Ve Zamanýmýz çoktan miþli geçmiþ..
Beyza
Sosyal Medyada Paylaşın:
Suskunkadın Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.