İSTANBUL

Güneþ batmakta yine, yine dertler baþlýyor.
Her güneþin batýþý bir defteri kapýyor.
Ay doðmakta usulca temiz bir beyazlýkla.
Ne güzel olur dünya ay ýþýðý altýnda.

Yine yurtsuz yuvasýz, yine yapa yalnýzým.
Yine yurtsuz yuvasýz gözü yaþlý gezerim.
Vatanýmý anamý bilsen nasýl özlerim.
Yavaþça kayan ay’a yine daldý gözlerim

Her kes zefk de sefada, sevdiðiyle kol kola
Bense aðlar gözlerle bakarým saða sola.
Ey þehri Ýstanbul sen ne kadar zalimmiþsin.
Garipleri ezen sen katý ve hainmiþsin.

Taþýn topraðýn senin altýndýr. Diyorlar ya
Senin verdiðin derdi cefayý bilmiyorlar.
Elem, ýzdýrap sende sinsi, sinsi durarsýn.
Yerlileri korursun garipleri kovarsýn.

Ey Ýstanbul güzelsin hoþsun yüce ve büyük.
Sana gelen insanlar olmalýdýrlar çevik.
Yinede Ýsterim ki Dünya sana eðilsin
Ne kadar güzel olsan bana göre deðilsin.


Nizamettin. UCA
26.03.1982/KARS


Sosyal Medyada Paylaşın: