Yolumun sonu çýkmaz sokak, Düþünüyorum, o halde yokum. Olmazlar içinde, bir hiçim. Nedir bu halin diye sorsalar, ‘Hiç’ derim. Susarým. Beni benden baþkasý anlayamaz ki.
Kendimi çok sorguladým, Ve biraz önce çok aðladým. Vay anasýna, Damarlarýmda kan dolaþýyormuþ, Demek kalbim nasýr baðlamamýþ, Saat gibi çalýþýyormuþ. Allah’ýn gücüne gitmesin ama, Durmasý için çok dualar etmiþtim.
Bir türlü hatýrlayamadým, Ben, en son ne vakit aðlamýþtým? Ýyi de þimdi durduk yerde neden aðladým? Üzerinize dað gibi gelirlerse, Bir ekmek verip, kýrk tokmak vururlarsa, Hele bir de mekandan kovarlarsa, Siz yerimde olsaydýnýz, Deðil aðlamak, Þimdiye kadar katil bile olurdunuz.
Ýþkenceye maruz kalan bir tutsak gibiyim, Elim kolum baðlý, Yediðim bir lokma ekmek kursaðýma diziliyor. Sözler, zehir zemberek, Kurþun gibi, bir bir yüreðimi deliyor. Þimdi fark ettim, Alnýmýn çizgileri derinleþmiþ, Sanki bir buldozer üzerimden geçiyor. Suskunum. Çaresizim.
Aradan kýrk yýl da geçse, Ýnsan eþini bile tanýyamýyor. Bu nasýl bir bela, Bu ne biçim bir uçurum, Ulan, Allah’tan korkar insan, Bu gün Mirac kandili. Ýnsan insana hiç deðilse bu günde, Eder mi kötü söz.
Bilemedim, Kaný mý bozuk çýkmýþ, Mayanýn son kullanma tarihi mi geçmiþ, Yoksa babam bana beddua mý etmiþ? Bunlarý düþünüyordum ki, Hýçkýra hýçkýra aðlamaya baþladým. Balatalarým boþaldý, Nisan yaðmurlarý, yanýnda sönük kalýr, Orman yaðmurlarý sanki gözlerimden aktý. Aktý, aktý.
Rahatladým. Ýþte o anlarda bir sýcak el olmalýdýr yanýnýzda, Bir arkadaþ, bir dost arar gözleriniz. O sýcacýk eli de, arkadaþý da o an buldum. Teselliyi -iþte bu þiiri yazmaya baþladýðým dakikalarda- Küçük oðlum verdi. ‘Aðlama babacýðým ‘ dedi, Belki de ilk kez Evet ilk kez, boynuma bu kadar candan sarýldý. Onun da gözleri doldu, Ramak kaldý, o da aðlayacaktý. Mutfaktan peçete getirdi, Akan gözyaþlarýmý sildi. O an, kestim aðlamayý, Hani mýzýkcýlýk yaparlar çocuklar da, Sonra oyuna dönerler ya, Ýþte öyle bir duyguydu, ’Mecburi istikamet’ dedim, Hayata döndüm… Ve yine düþündüm, El kadar çocuk, Bana acýmýþtý. Ýçimin acýdýðýný, Yapýlanlarý hak etmediðimi Küçücük yüreðiyle nasýl da anlamýþtý.
Varsýn görsün, erkeklerin de aðladýðýný o da öðrensin. Yeter ki, gözyaþlarýmý caným oðlum silsin. Aðlamayan gözlerden korkmak gerek, Taþlaþmýþ, çürük kalplerden sakýnmak gerek. Þimdi, elime iðne batýrdým, acým daðýlýr mý ki diye. Yok, olmuyor, yine baskýn çýkýyor içimin yangýný. Yine zoruma gidiyor,ayný mekanda sýðýntý gibi yaþamak
Güya keyifliymiþim, þenmiþim, mutluymuþum, Körseniz ne yapayým, tersimde olan sizsiniz, ’Beni bana býrakýn ’ derdi babam, Dediði çýktý, Þimdi Karþýyaka mezarlýðýnda huzur içinde yatýyor. Mirasý emin ellerde, sabah akþam dilime dolanýr : ’ Allah aþkýna, çekilin gidin baþýmdan dertler,bir kerecik olsun nefes alayým ’
Vecdi Murat SOYDAN 16/06/2012-Isparta –14:31
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yaşanmamış Aşkların Şairi Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.