Karanlýðýn ortasýnda kayboldun sen;
Gözlerin aslýnda görüyor ama görmüyor;
Uzaklarý seçebilecek kadar þahinsin;
Fakat yaný baþýnda duraný da göremeyecek kadar kör,
Ellerini uzattýðýnda sadece sahte bir el uzanýr sana;
Tutmak istediðinde uzatýr gibi yapýp aslýnda kandýrmaktýr amacý;
Ben uzattým sana elimi; tutmak yerine düþmeyi tercih ettin.
Gökyüzüne seni anlattýkça;
Sanki tüm dehþetini toplayýp þimþekleri atýyordu yeryüzüne;
Hadi bana yaþattýklarýn neyse de kainatýn gökyüzüne ne yaptýn ?
Öyle haþim ve elemli rüzgar vardý ki hava da ;
Hava bile ismini duydukça önüne geleni atýp götürüyordu
Sanki senden uzaklaþmak istercesine;
Sana yakýn olanlarý, onlara zarar vereceksin diye…
Koca adada tek bir aðaç kalmýþ hayata tutunmak için bekleyen;
Gökyüzü ona sýrdaþ;
Yeryüzü arkadaþ;
Toprak eþi olmuþ…
Bir aðaç kadar bile olamadýn sen;
Ben deðil sen yan kendi haline…
Elem dolu gözlerle bakarým karanlýkta;
Bir daha ayný acýlarý yaþatamayacaksýn bana;
Yeni bir hayat; yeni bir gelecek için;
Dünya üç nokta (…) ve ünlemlerle (!)dolu;
Gerisi boþ artýk;
Ya üç nokta (…) olup sonun hazin olacak;
Ya ünlem(!) olup sen bile anlamayacaksýn kendini
Sen sen ol her zaman noktayý koyan sen ol…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.