CİZVİT OKULU

1

Gündüzlü öðrencilerdik,
çökmekte olan burjuva ailelerinin çocuklarý.
Hristiyan yardýmseverliði kültür daðýttý bize,
dindarlýk, kitaplarý ve sýnýf kapýlarýný açtý.
Bir gün parasýz gömülecekler arasýndaydýk.
Neden sýrmalar iþlenmemiþti keplerimize, bilmiyorduk,
pantalonlarýmýzýn fitilleri; neden parlak deðildi.
Hiç basýlý görmedik adlarýmýzý,
yazý makineleriyle yazýlmýþ gördük,
mavi,
silik.

Gündüzlü öðrencilerdik.


2

Bunca öfkeyi,
bunca tiksintiyi
boþu boþuna harcadýk týrnaklarýmýzý yiyerek
karatahta rakamlarla aðarýrken,
kitap sayfalarý mürekkep lekeleriyle aþýnýrken,
bu üzüntüsüz öfke
kare köklerine boþ veren denize götürürdü bizi,
kuramlardan,
öðretmenlerden kurtulmuþ göðe götürürdü,
ýlýk kumlara götürürdü,
sýra olur, okula bakarak iþerdik.

Gündüzlü öðrencilerdik.


3

Yetenekliydi içimizden bazýlarý;
bazýlarýnýn güzel sesleri vardý;
bazýlarýnýn elleri titremezdi,
daireyi bir kerede çizerlerdi deftere,
sýnýf takýmýnda kaleci dururlardý,
erkenden kiliseye giderlerdi sabahlarý,
sonra portakal, erik çalarlardý bahçeden.
Ýyiysek bu kadar iyiydik iþte,
kötüysek, kötülüðümüz bu kadardý.
Ama Claudio,
Juan, Francisco Ponce de Leon, Antonio,
Luis, Pedro Gomez,
bunlarýn babalarý toprak aðasýydý,
çiftlikieri, sürüleri vardý hepsinin
uzaklarda.
Onun için bizden kimse
ne güzel sesliydi,
ne yetenekliydi,
ne de daireyi bir kerede çizebilirdi deftere.

Gündüzlü öðrencilerdik.



4

Ah deniz,
niye dolmadýn sýnýfýmýza bir sabah,
bir akþam,
denklemlerin unutulduðu bir saatte,
atlaslarýn kendilerini renkli kartonlar olarak düþündüðü,
hiç yolculuk edemeyen çizgiler olarak düþündüðü bir saatte.
Þimdi,
hiç çare kalmadý artýk
(tek çare: bir kurþunun tuzaklar kurmasý
bir yumruðun içinde)
hiç çare kalmadý ama,
yine de çaðýrýyorum seni
karatahtalarý açýk yüreðinle kapla diye,
bizden tiksinen
öfkeli,
karanlýk gözlerin ansýzýn üstlerinde belirdiði
o soylu sýralarý ört diye.
Ah deniz,
okulun kapýlarýna gelip dayanan deniz,
sýnýfa girmeyi
nedense hiç aklýna getirmeyen deniz.


5

Yýllarý görüyorum,
eskiden olduðu gibi sýrtlarýnda papaz cübbeleriyle dönüyor
kara korkuluklar þimdi,
su üstünde yüzen ölü balýklarý yutmuþ domuzlar gibi
lekeli bir iz býrakýyorlar arkalarýnda kusmuktan, meniden.
Haçlar doluyor içirne,
dualara, þükranlara karýþmýþ zalim öksürük bulutlarý doluyor,
bir kahve kokusu,
günah çýkaranlarýn ýlýk aðýzlarýnda çürüyen
kuru bir kahvaltý doluyor.
Bunlar geri gelemez bir daha artýk,
bir an için bile olsa, bu kötü düþler,
o ilaçlý gazlar, o dumanlar artýk dönemez.
Salyalarla, un çorbalanyla kaplý o çirket helâ artýk dönemez.

Dönemez.
Ýstemiyorum.
Kimsenin böyle geçmesin çocukluðu,
ölümü böyle gelmesin.
Sosyal Medyada Paylaşın: