Bam Telime

gönül biçare düþmüþse yola
bütün gençliðim olmuþsa heba
gönül bahçeme eksende veba
ölmeyeni bu yüreðimi öldüremezsin
bahçe kapýsýný çekip gidersen
boyun devrilsin gönülümü kýrarsan
birde rabbimden medet umarsan
medet uman dilin lal olsun kalsýn
þansýna karakaplý bir defter açýlsýn
ilk yaprakta senin ismin yazýlsýn
tuttuðun her iþ baþlamadan bozulsun
bozulan her iþin altýnda kalasýn
ne havaydýn ne su ne toprak
ne nergisdin ne gül ne zambak
varken bir dünya çiçek sana yakýþacak
sen olasýn dalýndan düþen kuru yaprak
senin adýna bir gömüt yaparlar
üzerine vefasýzdý yazalar
iyilik defterini okumadan kaparlar
açýk kalan defter sana yeter de artar...
ölmeyen bu bedeni öldüremesin
solmuþsa çiçek diriltemezsin
akan gözyaþýný dindiremezsin
o gözyaþlarýnda boðulup nefessiz kalasýn
dokunma sairali’nin bam teline
kapýlýrsýn rüzgarýna seline
düþersen birde kalemine
kelimeler kifayetsiz kalýr söyleyeceklerine...
olmayaný olduramazsýn
dolmayaný dolduramazsýn
durmayaný durduramazsýn
hadi kalemi býrak sairalim benim...
ALÝ EKBER ÇELÝK
14.06.2012
Sosyal Medyada Paylaşın: